Ziek...

Hallo allemaal!

Zondagochtend zijn we met de bus vertrokken richting Phnom Penh, dat was ongeveer een drietal uur rijden.
Onderweg nog even gestopt in Skuon, het dorp dat bekend staat om zijn gefrituurde vogelspinnen.
En helaas, we moeten jullie teleurstellen: we hebben het niet durven eten! Even hebben we het wel overwogen, maar ze zagen er echt zo onsmakelijk uit...! De haren en ogen en alles zaten er nog aan. Plus, naar het schijnt, als je in hun lijf bijt, komt er een bruine brij uit die toch niet zo lekker zou zijn. Dus toch maar niet...
Kel heeft wel, ondanks haar panische angst voor spinnen, een levend exemplaar over haar arm laten kruipen. En dat viel eigenlijk heel goed mee.
Tegen de middag zijn we dan in Phnom Penh gearriveerd. Jeeezus! Wat een drukte! Echt niet normaal. En groot! We werden afgezet aan het busstation ergens midden in de stad, zonder eigenlijk enig idee te hebben waar precies. Gelukkig bestaat er dan nog zoiets als de Lonely Planet en natuurlijk:tuk-tuk chauffeurs!
We waren al ingestapt bij eentje, komt er daar een andere af die in het Khmer tegen onze chauffeur begint en tegen ons in het Engels. Opeens moet heel ons hebben en houden opnieuw uit die tuk-tuk in die van de andere en moeten we met die gast mee die Engels kan. Ja, raar hoor, maar goed. Hij ons afgezet bij een guesthouse en ons meteen gevraagd of we naar de killing fields en Tuol Sleng wilden de volgende dag. Tja, dat stond toch sowieso op het programma, dus hebben we maar meteen met hem afgesproken en was hij al zeker van zijn inkomen voor de volgende dag.
Ja, Phnom Penh, we kunnen er een boek over schrijven inmiddels. Eens kijken hoe we de sfeer hier een beetje kunnen visualiseren: stel je voor dat je op een superdrukke plaats bent, bijvoorbeeld een avondmarkt ofzo, of met de solden in een winkelstad, maar dan graad X 100. Bij een temperatuur van 38 graden, helemaal beplakt en zweterig, heel veel mensen die allemaal schreeuwen, die je aanklampen om iets van hen te kopen, tuk-tuk chauffeurs die letterlijk om de twee stappen vragen of je ergens heen wil, straten vol met eetstandjes waar de meest vreemde producten hangen en liggen, waar de meest penetrante geuren van af komen, verkeer zonder regels waar de moedigsten ook werkelijk eerst zijn...
Maar tegelijk: wat een prachtige stad en wat een lieve mensen hier! Ondanks alle drukte is het hier echt wel indrukwekkend. Alleen al de marktjes afschuimen en mensen bekijken is de moeite, en dan hebben we het nog niet over de bezienswaardigheden van de stad.
Afgelopen zondagnamiddag hebben we een grote stadswandeling gemaakt van zo een 8 km, zeer vermoeiend bij het klimaat hier, en s avonds hebben we dan iets gegeten bij een straatstalletje op de nachtmarkt. Even uitleggen hoe dat werkt: Je staat voor een kraampje met zo een 50 andere mensen, je kiest welk vlees je wil (kip, worstjes, garnalen, allemaal in vreemde vormen en kleuren), welke noedels en welke groenten. Dat leg je in een mandje en dan mag je gaan zitten op een hele grote straatmat waar nog zo een 500 andere mensen zitten te eten of zitten te wachten op hun eten. Ondertussen bereiden ze het aan de kraam en nadien, als je geluk hebt, komen ze het brengen (als ze het terug vinden). Anyways, we hadden dat dus beter niet gedaan want 's avonds rond een uur of 11 is Kel heel erg ziek geworden. Bijna flauwgevallen, overgeven en diarree. 's morgens ook nog hoofd- en spierpijn erbij. Tja, ze moest toch nog langs het ziekenhuis voor die apenbeet dus de timing was eigenlijk wel goed, ha ha! Wij dus s anderendaags eerst aan de tuk-tuk chauffeur gevraagd of hij langs het ziekenhuis wilde passeren:yes yes, no problem. Hij wist welk ziekenhuis we bedoelden. Stopt hij gewoon bij een apotheek... niet dus. Nog maar eens uitgelegd waar we heen wilden, ondertussen zat Kel daar maar een beetje wit te wezen achter in die tuk-tuk...
Uiteindelijk toch bij het juiste hospitaaltje gearriveerd, daar nog een uur moeten wachten op de Engelstalige dokteres. Kel haar uitleg gedaan, bleek dat ze helemaal geen boosterinjecties voor rabies meer nodig had. Huh? "Did you wash the bite with water and soap?" "of course..." Dat bleek dus voldoende. Die twee bijkomende injecties waren volgens haar toch maar overbodig (want als je effectief rabies zou krijgen, zou je alsnog opnieuw inspuitingen moeten krijgen, de logica hiervan ontging ons op dat moment, maar goed, zij had 35 jaar in de tropen gewerkt dus kan het wel weten zeker?) en zouden het lichaam te zwaar belasten. Ok, des te beter dus. En wat die andere klachten betrof: niks meer eten op food markets of straatstalletjes, dat eten ligt daar volgens haar dagen achter elkaar in de hitte en wordt dan alsnog verkocht en zit dus vol met bacterien. Tja, tot nog toe hadden we daar eigenlijk nog geen problemen mee gehad, maar ja, je ziet wel. Kel heeft antibiotica gekregen die ze moet uitnemen anders kan ze hier chronische darmontsteking ontwikkelen (en dat willen we toch liever niet) en moet poedertjes innemen. En twee dagen dieet van gekookte rijst (what's new :-) en zwarte thee en voila, dat was dat.
Daarna toch maar doorgegeaan naar Tuol Sleng en the Killing Fields. Gevoelige zielen lezen nu best even niet verder! Tuol Sleng is een middelbare school die door de Khmer Rouge in beslag werd genomen en door hen omgevormd werd tot martelkamp. Dat was toch wel even slikken. Je ziet daar foto's van gemartelde lichamen, doden, mannen, vrouwen en kinderen. En dan de manier waarop ze gefolterd werden, vaak tot ze valse bekentenissen aflegden, echt gruwelijk. De armzalige cellen die we hebben gezien, met glas voor de tralies om het schreeuwen tijdens de folteringen voor de buitenwereld te dempen... Daar word je echt wel even stil van.
En diegenen die Tuol Sleng overleefden werden naar the Killing Fields overgebracht. Dat is een terrein even buiten de stad waar ze 129 massagraven hebben ontdekt. Gevangenen werden naar daar overgebracht, geblinddoekt en handen achter de rug vastgemaakt en op hun knieen geduwd vlakbij de rand van een massagraf. Dan, om kogels te besparen, werden ze met een bijl, knuppel of wat dan ook de kop ingeslagen en de nek overgesneden waardoor ze onmiddellijk voorover in het massagraf vielen.
Kleine kinderen en baby's werden bij de moeders weggetrokken en met hun hoofd tegen een boom gezwierd (zoals de gruwelverhalen die je wel eens over katjes hoort) of omhooggegooid en met een bajonet doorboord.
Ik kan je wel vertellen dat het iets met je doet als je op die plaats staat. Overal zagen we trouwens nog tanden liggen, stukken kleren uit de grond steken, echt vreselijk.
Iedereen maar dan ook echt iedereen werd door Pol Pot afgemaakt. Hij heeft op vijf jaar tijd 2 miljoen mensen uitgemoord.
En als je weet dat dit amper 30 jaar geleden is, dus nog helemaal niet zo lang, en als je dan ziet hoe de mensen hie nu zijn: onvoorstelbaar...
Enfin, vandaag, dinsdag, was Kel gelukkig al wat beter, maar nog niet helemaal de oude. We hebben het dan ook rustig aan gedaan en zijn gaan zwemmen bij een chic hotel. Morgen nemen we de bus verder richting het Zuiden, Kampot en Kep.

Tot gauw!x x x