Hello teacher!
Door: dokel
Blijf op de hoogte en volg dokel
11 Maart 2011 | Cambodja, Khett Batdambang
Hallo allemaal!
We zitten dus nog steeds in Battambang.
Woensdag hebben we met een tuktuk een hele dag de omgeving bezocht. We zijn o.a naar Phnom Sampeau geweest, of ook wel de Killing Caves genoemd. Een diepe grot waarin de Khmer Rouge haar slachtoffers gewoon naar beneden gooide. Ze hadden er eentje apart voor de kinderen en een voor de volwassenen. Heel raar gevoel als je beneden in de grot staat, het is er donker, vochtig, met de geur van dood en verrotting, wat op zich eigen is aan een grot maar wat, met de geschiedenis in je achterhoofd, toch heel akelig is. Nadien zijn we naar de bovenkant, dus de ingang, van de grot gegaan waar de slachtoffers aan de rand op hun knieen werden gezet en naar beneden werden gegooid. Echt om stil van te worden.
Voor de rest hebben we de kans gehad om even een huwelijksceremonie van de lokale bevolking bij te wonen. Ongelofelijk hoe mooi de vrouwen zich hier opmaken bij speciale gelegenheden. Haar opgestoken, make-up pico bello, prachtige jurken... en daar sta je dan als falang in je slippers, short en topje. Sexy voel je je dan hoor :-)
En donderdagnamiddag heeft Kel vijf uur Engelse les gegeven in een klein schooltje in een dorpje in de buurt van Battambang. Dat was echt geweldig! Het was eigenlijk een geimproviseerd klaslokaaltje met een paar houten bankjes en plastic stoeltjes en een oud wit markerbord, afgemaakt met plastic zeil wat bij de minste windstoot over de leraar en kinderen hun hoofden waaide. Er waren misschien 3 lesboeken voor de hele klas en die 3 hadden dan ook nog eens hun beste tijd gehad. Maar goed, dankzij dat schooltje hadden de arme kinderen, wezen en straatkinderen wel de mogelijkheid om gratis Engelse les te volgen. Ze moesten alleen zelf een pen en schriftje kopen en zelfs dat is dus te veel geld voor sommigen. Onderwijs in Cambodja is, in tegenstelling tot bij ons, niet gratis en dus zeker niet voor iedereen weggelegd. En dat is echt wel erg. Wij zien hier soms kinderen in hun mooie schooluniformpje voorbijfietsen terwijl anderen op blote voetjes, helemaal vies en vuil plastic bekertjes en blikjes tussen het vuil uit staan te rapen. Omdat hun ouders geen geld hebben en de kinderen dus moeten gaan werken, of omdat ze simpelweg voor zichzelf moeten zorgen. En is erg om te zien. Dus zulke plaatselijke initiatieven zijn het ondersteunen meer dan waard. Dus wij woensdagavond de stichter van het schooltje gecontacteerd en die zijn ons dan donderdagmiddag met de moto komen halen. Wat een ervaring! De kinderen daar zijn zo beleefd en lief! Ze spraken Kel onmiddellijk aan met 'Hello teacher! Nice to meet you!' En als ze tijdens de les iets wilden zeggen, stonden ze recht en vouwden ze hun handjes tegen mekaar (de lokale groet hier). Zo schattig! :-)
Natuurlijk was het lesgeven meer improviseren dan wat anders, maar het was echt heel leuk. Er was elk uur een verschillende groep van kinderen en de ouderen vonden het vooral leuk om ons te bestoken met een spervuur aan vragen. Van alles en nog wat wilden ze weten, ook van Domi. Op een gegeven moment hebben we ons echt moeten lostrekken om te kunnen vertrekken.
Zo, vrijdag nemen we de bus naar Siem Reap, onze allerlaatste halte tijdens deze reis, snik snik!
bye bye!
We zitten dus nog steeds in Battambang.
Woensdag hebben we met een tuktuk een hele dag de omgeving bezocht. We zijn o.a naar Phnom Sampeau geweest, of ook wel de Killing Caves genoemd. Een diepe grot waarin de Khmer Rouge haar slachtoffers gewoon naar beneden gooide. Ze hadden er eentje apart voor de kinderen en een voor de volwassenen. Heel raar gevoel als je beneden in de grot staat, het is er donker, vochtig, met de geur van dood en verrotting, wat op zich eigen is aan een grot maar wat, met de geschiedenis in je achterhoofd, toch heel akelig is. Nadien zijn we naar de bovenkant, dus de ingang, van de grot gegaan waar de slachtoffers aan de rand op hun knieen werden gezet en naar beneden werden gegooid. Echt om stil van te worden.
Voor de rest hebben we de kans gehad om even een huwelijksceremonie van de lokale bevolking bij te wonen. Ongelofelijk hoe mooi de vrouwen zich hier opmaken bij speciale gelegenheden. Haar opgestoken, make-up pico bello, prachtige jurken... en daar sta je dan als falang in je slippers, short en topje. Sexy voel je je dan hoor :-)
En donderdagnamiddag heeft Kel vijf uur Engelse les gegeven in een klein schooltje in een dorpje in de buurt van Battambang. Dat was echt geweldig! Het was eigenlijk een geimproviseerd klaslokaaltje met een paar houten bankjes en plastic stoeltjes en een oud wit markerbord, afgemaakt met plastic zeil wat bij de minste windstoot over de leraar en kinderen hun hoofden waaide. Er waren misschien 3 lesboeken voor de hele klas en die 3 hadden dan ook nog eens hun beste tijd gehad. Maar goed, dankzij dat schooltje hadden de arme kinderen, wezen en straatkinderen wel de mogelijkheid om gratis Engelse les te volgen. Ze moesten alleen zelf een pen en schriftje kopen en zelfs dat is dus te veel geld voor sommigen. Onderwijs in Cambodja is, in tegenstelling tot bij ons, niet gratis en dus zeker niet voor iedereen weggelegd. En dat is echt wel erg. Wij zien hier soms kinderen in hun mooie schooluniformpje voorbijfietsen terwijl anderen op blote voetjes, helemaal vies en vuil plastic bekertjes en blikjes tussen het vuil uit staan te rapen. Omdat hun ouders geen geld hebben en de kinderen dus moeten gaan werken, of omdat ze simpelweg voor zichzelf moeten zorgen. En is erg om te zien. Dus zulke plaatselijke initiatieven zijn het ondersteunen meer dan waard. Dus wij woensdagavond de stichter van het schooltje gecontacteerd en die zijn ons dan donderdagmiddag met de moto komen halen. Wat een ervaring! De kinderen daar zijn zo beleefd en lief! Ze spraken Kel onmiddellijk aan met 'Hello teacher! Nice to meet you!' En als ze tijdens de les iets wilden zeggen, stonden ze recht en vouwden ze hun handjes tegen mekaar (de lokale groet hier). Zo schattig! :-)
Natuurlijk was het lesgeven meer improviseren dan wat anders, maar het was echt heel leuk. Er was elk uur een verschillende groep van kinderen en de ouderen vonden het vooral leuk om ons te bestoken met een spervuur aan vragen. Van alles en nog wat wilden ze weten, ook van Domi. Op een gegeven moment hebben we ons echt moeten lostrekken om te kunnen vertrekken.
Zo, vrijdag nemen we de bus naar Siem Reap, onze allerlaatste halte tijdens deze reis, snik snik!
bye bye!
-
13 Maart 2011 - 08:26
Mama:
hoi trekkertjes
Dat moet een geweldige ervaring geweest zijn. Ik kijk er echt naar uit om jullie te horen vertellen. Geniet nog van jullie laatste dagen vakantie ginder.
groetjes
-
14 Maart 2011 - 21:29
Erika:
Hallo engelke,
al even dat ik niet meer gereageerd heb maar heb net ook een zalig weekje vakantie achter de rug. Nico en ik zijn met een Bongo- bon naar Oudenaarde geweest. Het hoteltje waar we hebben verbleven is gevestigd in een zestiende-eeuwse beschermd pand. Zeer mooi! Het sta -
14 Maart 2011 - 21:46
Erika:
oeps heb onverwachts op het verkeerde knopje gedrukt.
waar was ik gebleven? Ah ja... Oudenaarde zelf kan je bezichtigen op een paar uurtjes tijd. Het stadhuis en de lakenhal alsook de gotische Sint-Walburgakerk lonen wel de moeite. De volgende dag zijn we afgezkt naar Brussel. In Falstaf genoten van een lekkere half-half (1/2 schuimwijn en 1/2 wijn) ...hmm!
Vandaag was het terug werken geblazen. De verenigde commissie vond vandaag plaats in het circuit van Zolder...was best boeiend. Woensdag ga ik een mondelinge vraag stellen aan Vandeput over de lokale marktplatforms. Zo dat was in een notendop hetgeen ik zoal heb uitgespookt en nog ga doen.
Ik ben blij te vernemen jullie reis zo goed meevalt. Geniet nog van ieder moment en wel voorzichtig blijven hé.
Knuf knuf Erika xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
