Crossing borders: the sequel
Door: dokel
Blijf op de hoogte en volg dokel
26 Februari 2011 | Cambodja, Kâmpóng Cham
Hoi hoi!
Gisterochtend (vrijdag) zijn we met de boot opnieuw naar het vaste land gegaan en van daaruit zou een tuktuk ons naar het busstation brengen. Daar zou een bus ons vervolgens naar de grens met Cambodja brengen...
Tot we aan het busstation te horen kregen dat de bus tot aan de grens al vol zat. De tuktukdriver was echter heel sympathiek en heeft maar liefst 25 mensen achter in zijn bak geladen en helemaal tot aan de grens gereden... Er zaten mensen boven op het dak, er hingen mensen buiten aan de wagen, overal zat, stond, lag of hing wel iemand. En stoffen... niet te doen. Dat hebben we misschien nog niet eerder gezegd, maar Laos heeft dus veel meer kilometers onverharde wegen dan verharde wegen. Daarom rijdt hier ook bijna iedereen met een stofmaskertje op. Erg grappig om zien wel. Maar goed, we wijken af, iedereen hing bij aankomst aan de grens dus onder het stof. Daar aangekomen moest iedereen uit de tuktuk gaan aanschuiven om zijn exitstempel te gaan halen. Een rij van hier tot in Tokyo omdat er maar een cabine open was terwijl de rest van de grenswachten lekker zaten te kaarten in de schaduw. Je kan zeggen wat je wil, maar ze hebben zich wel een erg goed functionerend systeem uitgedokterd. Normaal gezien mogen de grenswachten geen geld vragen voor een exitstempel om het land uit te mogen. Daar deden ze dat dus wel. Het was per stempel 10.000 kip, je mocht ook in Dollar betalen maar dan was het wel dubbel, dus twee dollar in plaats van een. Maar, nu komt het dus: net voor de grensovergang zegt iedereen: "no more kip, no more kip, border Cambodia, only dollar, change change!". Wat doet dus iedereen (omdat je bij omwisseling toch meestal een slechte koers krijgt): zijn laatste kips gebruiken om chips en drank te kopen. En dus moet iedereen aan de grens zelf het dubbele in dollar betalen. Lekker he! En dat geld verdwijnt niet in een lade, nee hoor, dat verdwijnt gewoon in de zak... Maar he, leven en laten leven he, zo ver zijn we inmiddels al wel :-)
En trouwens, als je niet betaalt: geen stempel en mag je het land niet uit. Simple as that.
Goed, nadat we dus onze stempel hadden, mochten we gewoon met heel ons hebben en houden de grens overwandelen tot aan een barakje waar we weeral moesten betalen en een quarantineformulier moesten invullen. Het nut daarvan is ons uiteraard compleet ontgaan (het ging om vragen zoals of we koorts hadden, hoofdpijn,....). Ok, dat dus ingevuld en betaald en gelukkig hadden we ons visum al op voorhand gehaald in Belgie zodat we niet nog eens daarvoor in de rij moesten gaan staan. Maar we hebben uiteraard toch nog wel een derde keer moeten betalen om onze entrystempel voor Cambodja te krijgen. Pfff...
Enfin, we zijn er uiteindelijk dan toch geraakt (na ook nog motorproblemen met onze bus te hebben gehad). In de bus waren wij natuurlijk weer de enigen die in Kampong Cham afstapten. De rest ging vrijwel onmiddellijk door naar Siem Reap of Phnom Penh, maar wij wilden eerst hier een dag blijven. We werden rond zes uur s avonds gedropt in het midden van het centrum met onze zakken. Deze hadden de vloer nog niet geraakt of er stonden al onmiddellijk een stuk of vier moto's klaar om ons naar de oevers van de Mekong te brengen (waar de meeste guesthouses liggen). Ok, dus Kel met haar backpack op de rug achterop bij een Cambodjaan en voor Domi hetzelfde. We wisten eigenlijk niet meteen goed wat ons overkwam... was weer een ervaring op zich! Komen we bij de oever van de Mekong aan, staan daar zo een 100-tal locals een soort linedancing/zumba-achtig iets te doen op Cambodjaanse popmuziek. En de rest van de stad stond erbij en keek ernaar. Supergrappig!
Dan nog iets te eten vinden.... is uiteindelijk een straatstalletje geworden. Geen probleem, was zeker niet de eerste keer en is meestal erg lekker. Ook deze keer. Het was een soort papayasalad. Iets verderop stond er dan een kraam met insecten waar Kel, uiteraard net iets moediger dan Domi op dat vlak, haar eerste sprinkhaan heeft verorberd. En dat was best lekker volgens haar. Smaakt een beetje naar gerookt spek. Je moet gewoon niet te veel nadenken over wat je aan het eten bent, en dan is het volgens haar echt wel lekker. Er lagen ook gefrituurde kleine kikkertjes, maar omdat ze die zo lief vindt kon ze die uiteraard niet eten.
Vandaag, zaterdag, hebben we dan voor een hele dag een tuktuk met chauffeur gehuurd (allez, tis te zeggen, dat werd ook weer voor we het wisten voor ons geregeld, snap je? :-)
We zijn hier alles in de omgeving gaan bekijken wat we gepland hadden en het was echt een prachtige dag. Zoveel mooie dingen gezien, lieve mensen ontmoet, nieuwe ervaringen opgedaan...
Als de rest van Cambodja ook zo is, dan staat ons nog een heel mooie tijd te wachten.
Voila, we gaan nu afsluiten, morgenvroeg nemen we de bus naar Phnom Penh. We zijn erg benieuwd en weten eigenlijk niet goed wat te verwachten, dus toch weer een beetje spannend...
bye bye! xxx
Gisterochtend (vrijdag) zijn we met de boot opnieuw naar het vaste land gegaan en van daaruit zou een tuktuk ons naar het busstation brengen. Daar zou een bus ons vervolgens naar de grens met Cambodja brengen...
Tot we aan het busstation te horen kregen dat de bus tot aan de grens al vol zat. De tuktukdriver was echter heel sympathiek en heeft maar liefst 25 mensen achter in zijn bak geladen en helemaal tot aan de grens gereden... Er zaten mensen boven op het dak, er hingen mensen buiten aan de wagen, overal zat, stond, lag of hing wel iemand. En stoffen... niet te doen. Dat hebben we misschien nog niet eerder gezegd, maar Laos heeft dus veel meer kilometers onverharde wegen dan verharde wegen. Daarom rijdt hier ook bijna iedereen met een stofmaskertje op. Erg grappig om zien wel. Maar goed, we wijken af, iedereen hing bij aankomst aan de grens dus onder het stof. Daar aangekomen moest iedereen uit de tuktuk gaan aanschuiven om zijn exitstempel te gaan halen. Een rij van hier tot in Tokyo omdat er maar een cabine open was terwijl de rest van de grenswachten lekker zaten te kaarten in de schaduw. Je kan zeggen wat je wil, maar ze hebben zich wel een erg goed functionerend systeem uitgedokterd. Normaal gezien mogen de grenswachten geen geld vragen voor een exitstempel om het land uit te mogen. Daar deden ze dat dus wel. Het was per stempel 10.000 kip, je mocht ook in Dollar betalen maar dan was het wel dubbel, dus twee dollar in plaats van een. Maar, nu komt het dus: net voor de grensovergang zegt iedereen: "no more kip, no more kip, border Cambodia, only dollar, change change!". Wat doet dus iedereen (omdat je bij omwisseling toch meestal een slechte koers krijgt): zijn laatste kips gebruiken om chips en drank te kopen. En dus moet iedereen aan de grens zelf het dubbele in dollar betalen. Lekker he! En dat geld verdwijnt niet in een lade, nee hoor, dat verdwijnt gewoon in de zak... Maar he, leven en laten leven he, zo ver zijn we inmiddels al wel :-)
En trouwens, als je niet betaalt: geen stempel en mag je het land niet uit. Simple as that.
Goed, nadat we dus onze stempel hadden, mochten we gewoon met heel ons hebben en houden de grens overwandelen tot aan een barakje waar we weeral moesten betalen en een quarantineformulier moesten invullen. Het nut daarvan is ons uiteraard compleet ontgaan (het ging om vragen zoals of we koorts hadden, hoofdpijn,....). Ok, dat dus ingevuld en betaald en gelukkig hadden we ons visum al op voorhand gehaald in Belgie zodat we niet nog eens daarvoor in de rij moesten gaan staan. Maar we hebben uiteraard toch nog wel een derde keer moeten betalen om onze entrystempel voor Cambodja te krijgen. Pfff...
Enfin, we zijn er uiteindelijk dan toch geraakt (na ook nog motorproblemen met onze bus te hebben gehad). In de bus waren wij natuurlijk weer de enigen die in Kampong Cham afstapten. De rest ging vrijwel onmiddellijk door naar Siem Reap of Phnom Penh, maar wij wilden eerst hier een dag blijven. We werden rond zes uur s avonds gedropt in het midden van het centrum met onze zakken. Deze hadden de vloer nog niet geraakt of er stonden al onmiddellijk een stuk of vier moto's klaar om ons naar de oevers van de Mekong te brengen (waar de meeste guesthouses liggen). Ok, dus Kel met haar backpack op de rug achterop bij een Cambodjaan en voor Domi hetzelfde. We wisten eigenlijk niet meteen goed wat ons overkwam... was weer een ervaring op zich! Komen we bij de oever van de Mekong aan, staan daar zo een 100-tal locals een soort linedancing/zumba-achtig iets te doen op Cambodjaanse popmuziek. En de rest van de stad stond erbij en keek ernaar. Supergrappig!
Dan nog iets te eten vinden.... is uiteindelijk een straatstalletje geworden. Geen probleem, was zeker niet de eerste keer en is meestal erg lekker. Ook deze keer. Het was een soort papayasalad. Iets verderop stond er dan een kraam met insecten waar Kel, uiteraard net iets moediger dan Domi op dat vlak, haar eerste sprinkhaan heeft verorberd. En dat was best lekker volgens haar. Smaakt een beetje naar gerookt spek. Je moet gewoon niet te veel nadenken over wat je aan het eten bent, en dan is het volgens haar echt wel lekker. Er lagen ook gefrituurde kleine kikkertjes, maar omdat ze die zo lief vindt kon ze die uiteraard niet eten.
Vandaag, zaterdag, hebben we dan voor een hele dag een tuktuk met chauffeur gehuurd (allez, tis te zeggen, dat werd ook weer voor we het wisten voor ons geregeld, snap je? :-)
We zijn hier alles in de omgeving gaan bekijken wat we gepland hadden en het was echt een prachtige dag. Zoveel mooie dingen gezien, lieve mensen ontmoet, nieuwe ervaringen opgedaan...
Als de rest van Cambodja ook zo is, dan staat ons nog een heel mooie tijd te wachten.
Voila, we gaan nu afsluiten, morgenvroeg nemen we de bus naar Phnom Penh. We zijn erg benieuwd en weten eigenlijk niet goed wat te verwachten, dus toch weer een beetje spannend...
bye bye! xxx
-
26 Februari 2011 - 20:19
Miet:
wat een verhalen
echt wel spannend
ik vind het tof dat we jullie vakantie zo op de voet kunnen volgen,
en er wordt op het werk nog over nagepraat.
gelukkig zien we dat het daar goed met jullie gaat.
geniet jullie nog maar van de reis dan genieten wij nog van de leuke reisverslagen.
grtjes x x x -
27 Februari 2011 - 08:09
Mama:
Wat een gedoe jongens. Het lijkt wel een film. Het blijft spannend. Da wordt ne bestseller. Amuseer jullie en ik kijk al uit naar het volgende verhaal.
kusjes -
27 Februari 2011 - 11:31
PAPA:
d -
27 Februari 2011 - 11:34
Papa:
hoi daar,da word dus een goedkope bbq deze zomer, wa sprinkhaantjes ,krekels vangen.
Geniet er nog maar van want het begint nu toch op te korten hé groetjes -
27 Februari 2011 - 17:33
Renate :
Amai tja de overstap van sprinkhanen naar spin is nu nog maar een klein stapje niet ? ;-p
en ik zeg t maar op voorhand nee tis geen goed idee om met die beestjes te trakteren als je terug komt naar belgië -
28 Februari 2011 - 09:25
Johan:
Het is echt niet te geloven - wat een geweldige reisverhalen - ik zie het echt allemaal zo voor mij gebeuren - houdt ons op de hoogte, reisjournalisten ...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
