The Loop: dag 2: Pai - Mae Hong Son

Hoi allemaal,

Zaterdagochtend vroeg opgestaan en de Pai canyon bezocht. Een soort ravijn waar je via verschillende dirt tracks kan doorwandelen. Echt cool wel eigenlijk. Je kan echt ver doorgaan maar omdat we aan de thuisblijvers beloofd hadden van toch maar voorzichtig te zijn en Domi zijn jaren ook al beginnen te tellen - hi hi- hebben we ons aan de meest geëigende paden gehouden. Dus geen geklim en springtoestanden.
Daarna de wagen weer in en hop op weg naar Mae Hong Son, onze volgende etappe van 109 km. We weten het: in kilometers lijkt dat niets, maar mensen, vergis jullie niet. Noord-Thailand (vooral ook de grenzen met Myanmar) is ontzettend bergachtig, echt hooggebergte. Dus dat schiet niet echt op. Bovendien de ene haarspeldbocht na de andere en dat terwijl je stijgt en daalt. Ik moet hier bekennen: ik heb bijna de handvaten aan de deur stukgetrokken. Ja, ik heb schrik met de auto door de bergen. Maar goed dat Domi zo een goede chauffeur is, echt waar, dat verdient een compliment! Weet je wat ook grappig is: wegens de vele bochten en het feit dat je zo hoog zit, worden veel mensen ziek in de wagen. Dus om de zoveel tijd kom je een blauw bordje tegen met een mannetje dat kotsend boven de wc hangt, als teken dat je daar kan stoppen om je ding te doen :-)
Onderweg heel toevallig eigenlijk terechtgekomen bij één of andere grot die met een kartonnen bordje aangegeven stond. Stond niks van in de reisgids, dus ook geen andere toeristen wat altijd leuk is. Nog voor we uit de wagen gestapt waren, stond er al een grappige oude monnik teken te doen en te brabbelen in het Thais. Dus wij hobbel hobbel achter hem aan. Over rotsen, tussen planten, en ja hoor, daar was inderdaad de ingang van een meer dan behoorlijke grot. Gelukkig had hij lampjes bij. Net als hij waren wij maar op onze slippertjes, maar hij was wel een stuk behendiger. Dieper en dieper gingen we, stalagmieten, stalactieten, de normale dingen van een grot. Doet hij ineens teken dat we moesten komen kijken: jongens, spinnen! Zo groot als Kingkong, ik zweer het! En ik heb al bang als er een kleintje op het toilet zit... Dus heel die rotswanden zaten vol met die vieze grote beesten (echt vogelspinnen met haar op) en ik had mij al verschillende keren moeten vasthouden aan die wanden om niet op mijn gezicht te gaan. Ik wou eigenlijk terug, maar neen hoor, verder en verder ging hij. Dus wij maar achterna op onze slippertjes tussen spleten in de rotsen, met mijn haar langs die wanden, brrr. En die grappige monnik lachte zich maar half dood met mij. Lol dat hij had! Hij vond ook niets grappiger dan op de wand te kloppen als hij gepasseerd was zodat die beesten schrokken en alle kanten opsprongen als ik moest passeren.
Maar goed, we hebben het uiteindelijk toch overleefd en het was best wel interessant.
Tijdens de reisvoorbereidingen had ik op één of andere obscure reispagina gelezen dat je van de highway kon afwijken en ergens een route kon nemen naar twee bergdorpen, vlak bij de Birmese grens, waar Chinese outposts zijn en waar er een dirt road tot de grens is. Men raadde aan om deze zeker niet alleen te nemen gezien dit een notoire drugtraffickingroute is. Maar he, tot aan de dorpjes moet toch kunnen, of niet? Dus wij, het was intussen al vrij laat, rond vier uur 's namiddags maar in de bergen is het zo donker, van highway 1095 af en steil omhoog de bergen in. En met steil bedoel ik hier S-T-E-I-L!! Ik heb Domi vijf jaar van zijn leven genomen door mijn gejammer en gehuil van de schrik. Maar goed, ik had het voorgesteld, dus nu moest ik ook niet terugkrabbelen. Dus als een slang naar boven gekropen en uiteindelijk in het eerste dorpje geraakt. Mooi hoor, een groot meer in het midden tussen de bergen, maar beetje vreemd sfeertje hing er wel. Ik voelde de mensen ook denken: "wat komen die twee hier doen?".
Eigenlijk ook niet moeilijk dat drugsteelt en -smokkel hier welig tieren. Echt, daar komt toch geen mens? Het is een regio die volledig door het gebergte gescheiden is van de rest, vlakbij de grens gelegen, veel verborgen valleien, tijd genoeg om mekaar te verwittigen bij iets verdacht... Ideaal toch?
Hoezeer mijn nieuwsgierigheid ook gewekt was en ik maar al te graag toch op zoek was geweest naar het befaamde pad, hebben we het toch maar niet gedaan. Het was intussen al vijf uur en het zou heel snel donker zijn. En dan ben ik toch liefst uit het gebergte waar uiteraard helemaal geen verlichting is. Dus de wagen in en met de schrik op het lijf opnieuw naar beneden. Uiteindelijk in Mae Hong Son aangekomen en bij het eerste "resort" dat we tegenkwamen gestopt. Nu moet je weten dat hier in Noord-Thailand vrijwel alles "resort" genoemd wordt. Wij stellen ons daar dus hele chique dingen bij voor, maar hier zijn twee rieten hutjes op de hei, of bij de rivier, dus ook een resort.
Maar goed, toch maar even gaan kijken en wat bleek: superdepuper. Free wifi, airco, een keigrote kamer en aparte douche (want dat had ik misschien nog niet gezegd, maar in Zuid-Oost Azië is een douche een kop aan de muur in dezelfde ruimte als waar het toilet staat, dat is hier zo gewoon dat wij intussen heel verwonderd zijn als het anders is), plus ook nog eens ontbijt inbegrepen in de prijs. Kon niet beter. Heel gezellig tuintje, met ruimte voor megagrote gecko's die roepen als Godzilla. Prima dus. 's Avonds nog even door het stadje gelopen, niet echt veel te zien. Er was een nachtmarktje maar je zag eigenlijk helemaal geen Westerse toeristen zodat wij ons afvragen of ze die nachtmarkt gewoon elke avond voor hunzelf opzetten. Wat we wel grappig vonden, was dat je overal bordjes kon kopen waarop stond dat je de 1864 bochten overwonnen had om er te geraken vanuit Chiang Mai.
Morgen gaan we de terugweg aanvatten naar Chiang Mai, maar eerst nog even kijken via welke route we dat best gaan doen.

Tot gauw!