Route van de pueblos blancos

Andalucia staat dus onder meer bekend om de fraaie witte dorpjes die geplakt lijken tegen de berghellingen. Dit konden we dus zeker niet aan ons voorbij laten gaan en stond dus ook op onze planning. Vanuit Cádiz reden we zo naar Vejer de la Frontera. Enkele jaren geleden uitgeroepen tot mooiste dorp van Spanje... en we kunnen het getuigen: met recht en reden!! Je komt via een zeer mooie route aangereden en ziet het dorpje voor je oprijzen tegen de berghelling. Je rijdt tot helemaal boven en laat daar de auto ergens staan (anders kom je in veel te nauwe steegjes terecht waar je zelfs met de spiegels toegeklapt nauwelijks door kan). We zijn naar bovengewandeld en dan verdwaal je echt in een doolhof van kleine witte huisjes, kerkjes en pleintjes. Gewoonweg prachtig!! Je komt echt van dei ene verrassing in de andere terecht. Het lijkt alsof de tijd er blijft stilstaan. Uiteindelijk diep verborgen een supergezellig terrasje gevonden met uitzicht op het Dorpsplein, waar we genoten hebben van een Tinto de Verano (voor de niet-kenners: letterlijke vertaling: zomerwijn, een mengeling van rode wijn met sprite, zalig lekker!) en een bordje tapas. We hadden hier rustig de hele dag kunnen doorbrengen, maar helaas: Andalusië is groot he, dus gingen we weer verder. Of liever terug. Want onderweg van Cádiz naar Vejer de la Frontera, waren we Conil de la Frontera gepasseerd. En we wisten dat je hier wel een supermooie kust had met zeer weinig toerisme. En omdat we best wel moe waren, en ik toch echt wel eens wilde zwemmen, zijn we daar terug heen gereden. Het was maar een kilometer of twaalf van Vejer af, dus dat viel reuze mee. We konden gewoon doorrijden tot helemaal aan het stand, dat we volledig voor ons alleen hadden. Het was er zalig om te zwemmen! De zee ging meteen diep af, dus geen gedoe met eerst over scherpe stenen te moeten lopen om tot je kuiten in het water te kunnen staan :-/!
Rond een uur of vijf, toen we beiden bruin verbrand waren, ons golfke terug in en doorgereden naar Arcos de la Frontera. Dit staat in elke reisgids vermeld als een wit dorp dat zeer de moeite waard is om te bezoeken. En inderdaad, ik moet toegeven: dat was het ook wel. Alleen: ontzettend moeilijk om een hotel te vinden. Want we konden of wilden dus niet doorrijden tot in het oude, hogergelegen deel omdat je daar (volgens de lokale toeristische dienst, wat achteraf bekeken ook wel klopt) van je leven niet meer uitkomt. En in het nieuwe deel vond je vrijwel geen hotels. Dus hebben we ons golfke maar geparkeerd en zijn we gewoon het stadje gaan bezichtigen. Slapen, dat waren zorgen voor later. Het is echt een hele mooie stad, met enkele bijzondere uitijkpunten (Miradors). We hebben er lekker gegeten voor geen geld, maar toch vond ik de ambiance er een beetje vreemd. Niet overal even goed onderhouden, af en toe wat rare personen,.... Enfin, soms heb je gewoon een gevoel over een bepaalde plaats, vooral ik dan. En ervaring heeft me geleerd dat ik dat gevoel meestal dan ook moet volgen. Dus zijn we rond een uur of half negen toch maar weer doorgereden in de hoop om buiten het stadje nog iets tegen te komen om te slapen. Dat lukte niet meteen. Uiteindelijk zelfs nog doorgereden tot El Bosque van waaruit we eigenlijk 's anderendaags een wandeling wilden maken. Dus dat kwam eigenlijk best wel goed uit. Een keileuk rural hotelletje gevonden (Las truchas: oftwel: de forellen :-) met zwembad en supermooi uitzicht vanuit onze klapramen. Gewoon uitzicht op de bergen rondom! Wel weer een beetje een rare ervaring. Een rural hotel is eigenlijk een oude boerderij die ze omgevormd hebben tot hotel. In dit geval hadden ze hier destijds ruim 200.000 euro subsidie voor gekregen! De omvorming gaat dus wel, maar nadien komt het onderhoud he! En daar zijn dus geen subsidies meer voor. En dat is dus vaak het probleem. Blijkbaar waren er slechts twee van de zoveel kamers verhuurd. Bij het ontbijtje merkten we dat er een hele gelagzaal klaarstond, maar dat slechts twee tafeltjes met bestek waren voorzien.
Om brood te roosteren moest dat tussen een machine dat nog erger piepten dan 100 muizen op een hooizolder en je kon kiezen tussen brood, brood of brood met jam, jam of jam. :-) Een blik onder de stoelen van het andere koppel gaf aan dat de vrouw niet teveel met haar benen moest bewegen als ze de dikke zwarte spinnenkoppen vlakbij haar niet al te boos wou maken... :-)
Samengevat: een supergebouw met heel veel potentieel, maar te weinig inkomsten om er effectief iets mooi en goed van te kunnen maken. En toch hebben we er van genoten...