Cambodja...

Hey allemaal.

Onze nachtbus naar Bangkok was een complete ramp. Bah, bah, bah. Het was dus een typische scam zoas beschreven wordt in de reisgidsen. We gaan er hier niet veel woorden aan vuil maken, maar het komt erop neer dat ze je niet alleen beschouwen maar ook behandelen als straatvuil. Respectloze toeristen creëren respectloze Thai. We zijn om 16.00 u vertrokken in Ao Nang en om 06.00u aangekomen in Bangkok, dus 14u je reinste waanzin in een bus die alle momenten letterlijk uit mekaar kan vallen (volgens Domi stond de voorste as op breken) maar waar dan toch nog 100 per uur mee gehaald moet worden. Als we één ding hiervan weer geleerd hebben is dat we geen ticket meer zullen boeken van of naar het zuiden via een private maatschappij. De overheidsbussen zijn hier in Thailand echt wel het best.
En je moet toch zo je mannetje kunnen staan he. Onze bus zou in het hart van Bangkok stoppen bij Khao San Road. Maar als je nog nooit in Bangkok geweest bent, heb je dus totaal geen idee waar je zit. Onze bus stopte, en op het eerste zicht leek dat gewoon midden in de stad, een heel eind weg van Khao San Road. Naast me in de bus zat een Chinese jongen die aangeklampt werd door tuk-tuk chauffeurs die hem voor "slechts" 2OO baht naar Khao San Road wilden brengen. Ocharme, hij wist zich geen raad. Omdat wij alles tesamen al ongeveer acht dagen daar gezeten hebben, weten we inmiddels wel een beetje hoe het werkt en wisten we ook dat we nog geen vierhonderd meter van Khao San Road afzaten. Die kleine klootzakken, want dat zijn het af en toe echt wel als je niet oplet, proberen dus de toeristen af te zetten door via een hele omweg door Bangkok naar een plek 200 m verder te rijden. Smerig toch? Dus daar kan ik dan niet tegen en dan heb ik geknikt naar de Chinees dat hij niet moest meegaan en ons moest volgen. Tuk Tuk kwaad natuurlijk, who cares. Ze zijn ook kwaad als ze zelf op je af komen, vragen waar je naar toe gaat, hun vriend gaan halen omdat hij een betere taxi heeft en je uiteindelijk voor de 10e keer neen zegt. Same story.
Maar goed, dan hebben we uiteindelijk nog een heel stuk verder gelopen met onze zakken die intussen echt wel een heel pak zwaarder zijn geworden, om ergens buiten de gekte een taxi aan te houden naar het Mo Chit busstation in Noord-Bangkok. Die chauffeur was heel vriendelijk en zat maar te babbelen over het waterfestival dat hij toch zo grappig vond en dat we dan moesten komen want dan kon je mensen die je niet zo aardig vond helemaal besmeuren met gekleurd water. Goeie gast. Ja, ja, de ene chauffeur is de andere niet he. In Mo Chit een busticket gekocht naar Aranya Prathet, de grens met Cambodja om een half uurtje later al te kunnen vertrekken. Dus om half acht zaten we al op de bus richting grens, een vier en een half uur rijden van Bangkok. Dat was een lekker rustig ritje tot we opeens op ongeveer een half uur van de grens onze eerste politiecontrole passeerde. Bus stopt, politie op de bus. Paspoortcontrole. Strenge blikken, onderzoekende ogen. Een thais of khmer vrouwtje met haar zoontje bleek geen geldig paspoort te kunnen voorleggen en werd van de bus geplukt en weggeleid. Beetje akelig wel. Een kwartier later militaire controle. Soldaten op de bus. Uiteindelijk de grens bereikt. Twee uur in de schroeiende hitte gestaan om een Cambodjaans visum te krijgen, een exitstamp uit Thailand en een entrystamp voor Cambodja. Twee uur. Met de zakken op onze rug. Dat was eigenlijk wel een beetje doodgaan. Eenmaal in Cambodja vervoer richting verdere bestemming (Battambang) zien te vinden. Alle reisgidsen waarschuwen nog dat je niet moet ingaan op het aanbod van taxi's of bussen net over de grens want je wordt zwaar gelicht. Ja, tuurlijk, dat is allemaal goed en wel. Maar je hebt net twee uur in een rij gestaan bij 45 graden, met 20 kg op je rug, 5 kg in een rugzak vanvoor, het zweet druppend van je lijf. Dan ben je gewoon blij als je ergens in kan stappen dat je dichter tot je eindbestemming brengt. En trouwens, het was zogezegd een bus die zou rijden tot een "international passengers transport terminal" waar we konden kiezen voor taxi's of bussen, want dat was daar allemaal geconcentreerd. Klinkt toch allemaal heel logisch en officieel niet? Dat vonden dus blijkbaar ook alle andere backpackers die de grens overstaken en dus allen in de bus en hop. Kwartier gereden, waren we ineens al uit de grensstad. What the f*ck? Stopt die bus ineens bij een gebouw echt, maar dan ook echt helemaal, in de middle of nowhere.
Niks anders in de buurt te zien. En ja, daar stonden taxi's, en ook bussen. Maar allemaal van hetzelfde natuurlijk: véél te duur en allemaal van dezelfde maatschappij. Maar je kon er niet weg geraken, dus je moest wel met hen mee. Eigenlijk echt misdadig zoiets, maar goed. Je kan er toch niks aan doen, dus kwaad worden heeft al helemaal geen zin. Mooist van al is dan nog dat er boven de deur een officieel overheidsbordje hangt "Cambodian tourism creates jobs and income". Uhu. Uiteindelijk dan toch maar de bus genomen die "eigenlijk al aan het vertrekken was op het moment dat wij nog aan het rondkijken waren", maar waar we nadien toen we een ticket hadden gekocht toch nog een kwartier op hebben moeten wachten. Straf he. Na een rit van twee en een half uur eindelijk om 17.00 aangekomen in Battambang. He he. We hadden dus in totaal 25 u achter mekaar gereisd en niet geslapen. Gelukkig hadden we van te voren een mailtje gestuurd naar het hotelletje waar we twee jaar geleden ook hebben geslapen. Dus daar stond ons iemand op te wachten om ons mee te nemen naar het guesthouse. Na ons een beetje opgefrist te hebben, hebben we dan gebeld naar het weeshuis en schooltje (BOVA) dat we hier steunen en naar Sim, een jongen die we hier twee jaar geleden hebben leren kennen en die nog steeds contact houdt via mail. Morgen zullen we BOVA bezoeken en vanavond gaan we iets eten met Sim.
We zijn benieuwd!!