Monkey magic...

Vandaag wilden we vanuit Pak Chong naar Lopburi. Volgens Greenleaf zou dit kunnen per bus, maar dan moesten we overstappen in Saraburi en daar een nieuw ticket kopen naar Lopburi.
Greenleaf zette de mensen die wilden vertrekken af bij twee verschillende busstations: ééntje voor diegenen die naar Bangkok wilden en een ander voor ons twee naar Lopburi.
Bij het eerste busstation zagen we dat er al een bus klaarstond, dus hoopten wij dat wij ook niet te lang hoefden te wachten aan ons station.
Komen we aan bij het busstation voor Lopburi, komt daar onmiddellijk de bus die we bij het andere station hadden zien staan aan. Huh? De mannetjes die daar stonden: “you go! You go!”
“Euh, Lopburi?”
“Yes, yes, Bangkok!!”
“No Bangkok! Lopburi!”
“Yes, yes, Lopburi”
Huh??
“you go, you go! Bus Bangkok, you go to Saraburi”.
Bleek dus dat we voor een appel en een ei nog meekonden met deze bus die naar Bangkok zou gaan, en die voor ons zou stoppen in Saraburi. Super, hoefden we ook niet te wachten. En in Saraburi zouden we dan wel weer zien.
Toen we dan in Saraburi aankwamen waren er drie mannetjes tegelijk die aan onze armen begonnen te trekken om met hun vannetje naar Lopburi te gaan. We kunnen toch maar met ééntje mee hoor. En dus ook hier waren we onmiddellijk vertrokken waardoor we op nog geen drie uurtjes tijd in een guesthouse in Lopburi zaten. Weer eens goed geregeld allemaal. Dat moet je ze wel nageven: de Thai zijn heer en meester in het regelen van hun zaakjes. Niet altijd zoals je het misschien in eerste instantie gedacht of gewild had, maar het komt we altijd in orde uiteindelijk (allez, tot nu toe toch :-)
Lopburi, onze favoriet. We zijn speciaal hier naar toe gekomen (lees: omweg gemaakt) om deze stad te kunnen bezoeken. Reden is dat de stad overheerst wordt door wilde apen. Echt waar. Toevallig hadden we dit voor onze reis op National Geographic gezien en hebben we dit toegevoegd aan onze “must see-lijst”. Het is echt onvoorstelbaar. Iedereen in Lopburi loopt met een stok of katapult op zak om agressieve apen op afstand te houden. Hotels en appartementen zijn afgemaakt met kippendraad en alles wordt aan het slot gelegd. Want die aapjes: ook al zien ze er nog zo schattig en lief uit (en sommigen zijn dat ook wel): de meeste zijn echt kleine klootzakjes hoor. Alles, maar dan ook echt alles, wat niet vast zit proberen ze te pikken. Ik ben een haarelastiekje kwijt wat rond mijn pols zat en één oorbel. De aap die ze gepikt had, duwde ze in zijn mond en regelmatig haalde hij haar weer tevoorschijn, waardoor er opeens een mooie grote witte parel uit die aap zijn bek kwam. Dan keek hij er weer eens naar en keek hij naar mij om te zeggen: “ha, ha, kijk eens wat ik kan” en hup, weg was hij weer. Maar het is wel echt fantastisch hoor. Fantastisch om te zien hoe daar mens en dier gewoon samenleven en beiden zich bij de situatie neergelegd hebben. De apen slingeren in de elektriciteitsdraden (niet gelogen: gisteren wandelden we door de stad, krijgen er ineens twee ruzie bovenin de draden waardoor ééntje heel agressief begon te slingeren en de dikke draad gewoon doormidden knapte. Pats elektriciteit weg.), ze klimmen op geparkeerde auto’s, zitten op bromfietsen, zitten achterin de pick-up van pas gekocht fruit te eten en hangen aan je tassen. En als het allemaal niet snel genoeg gaat, dan springen ze op je rug of op je kop. En oh wee als je je eens zet om je te verdedigen, dan hissen ze en laten hun tanden zien. Gisteren had een aap een laserlampje gepikt van een verkeersagent, dus die zat de hele tijd op de auto’s en gebouwen te schijnen. Echt niet normaal. De hele stad lijkt wel een scene uit de film Gremlins. Maar ze worden wel aanvaard hoor, volgens het boeddhisme moet men alle levende wezens respecteren, dus ze worden niet gedood, maar krijgen zelfs twee maal per dag eten en ze hebben bij een tempel een heus apenbad gekregen waarin ze kunnen afkoelen van de hitte van de stad.
Dus we hebben eigenlijk de hele dag en avond doorgebracht met het kijken naar en reageren op apen. Was echt super. Even hebben we zelfs overwogen om nog een dag langer hier te blijven, maar dat gaan we toch maar niet doen. Tot op heden hebben we nog al onze camera’s en tassen en dat willen we ook liefst ook zo houden :-)
Dus morgen vertrekken we van hieruit per trein naar Bangkok om te kijken hoe we het snelst en het best naar het zuiden kunnen, richting eilanden. Pfff, Bangkok. We zien er al tegen aan omdat we dan weer van hot naar her moeten met al onze bagage en omdat we nog niet weten wanneer we daar weer weg kunnen. Daarom gaan we al met de trein, in de hoop dat we dan ook met de trein verder kunnen. We zullen zien….