Ayutthaya

Hallootjes!

Zaterdag de 23e 's middags met de bus gedropt langs de supersnelweg in de buurt van Ayutthaya. Niemand te zien. En nu? Ze hadden ons wel gezegd dat de bus niet zou stoppen in het centrum, maar langs de supersnelweg? Opeens komt er gelukkig toch iemand aangelopen die ons vertelde dat we vijf minuten moesten wachten en dan zou er ons iemand naar het centrum brengen. En ja hoor, daar was hij al. Hij vroeg 300 baht oftewel 7.5 euro. Dus zeiden we 250 baht en dat was voor hem ook ok, waarop ik uitmaak dat we weer eens flink in het zak gezet zijn  Maar goed, het was best wel een eindje tot onze guesthouse. Onderweg zag hij in de spiegel mijn amuletten om mijn hals en kreeg ik zowaar drie nieuwe amuletten bij van hem. Dus dat maakte het weer een beetje goed :-)
Ons guesthouse in Ayutthaya bleek gerund te worden door twee oude vrouwtjes die op zich best wel goed Engels konden maar achter elk woord, niet gelogen elk woord, telkens 10 keer "uhm yeah" zeiden. Dus bij de simpelste vraag was je al gauw voor tien minuten vertrokken :-)
Omdat we die dag zelf toch niet meer zoveel konden doen, zijn we te voet naar de rivier gegaan, daar de ferry genomen naar de overkant om bij het treinstation een ticket te boeken voor maandag de 25e naar Pak Chong, de ingangsstad voor het Khao Yai Nationaal Park.
Daarna hebben we nog wat rondgehangen, zijn we op de nachtmarkt wat gaan eten en voor de rest niet veel productiefs meer gedaan.
Onze kamer in het guesthouse had geen ramen, alleen vliegenramen waardoor we de hele nacht lang een prachtig concert hadden van krekels, kikkers, gecko's en één of andere vogel met een prachtige, harde roep. Op zich is dat natuurlijk geweldig: dan wordt je ineens wakker temidden van dat prachtige junglegeluid. Maar als je voor de derde keer wakker schiet van een gecko die keihard “wekko” roept (daarom is het ook een gecko ), is het toch maar goed dat je geen geweer hebt :-) Nee hoor, grapje, het was daar zalig slapen. Liever dat dan het geluid van voorbijdenderende wagens of sirenes.
Gisteren, zondag, een fietsje gehuurd om de tempels te doen en ik moet zeggen: ook dat hadden we behoorlijk vlug rond. De honderden busladingen Chinezen en Japanners doen er heel wat langer over vermoed ik. Nadat we onze fietsen terug hadden binnengeleverd, hebben we een tuk-tuk genomen naar een soort drijvende markt. Dat was echt dé weekenduitstap voor de lokale Thai blijkbaar. Veel te veel kitsch natuurlijk, maar wel grappig om te zien.
Heel per toeval had de tuk-tuk chauffeur die ons gebracht had, allemaal Sak Yants op zijn lijf staan. Een Sak-Yant is een heilige tattoo die volgens het animistische geloof de drager bescherming biedt tegen welbepaalde gevaren of succes brengt op bepaalde vlakken. Maar, en dat is een grote maar, alleen als je je aan de regels van de Ajarn (leermeester) houdt die jouw Sak-Yant heeft gezet en ingezegend met gebeden en spreuken. Aangezien zowel ik als Domi zo een Sak-Yant willen, maar niet wisten waar we een Ajarn konden vinden die dit op traditionele wijze zet (je kan in elke tattooshop wel een tekening laten zetten van een Sak-Yant, maar dan niet met bamboo en zonder de zegeningen) hebben we hem gevraagd waar hij de zijne had gekregen. En dat bleek bij Ajarn Pun Bai van wat Po te zijn. Ah ja... Natuurlijk vind je daar niks van terug in een reisgids. Dus na de markt wij naar een groepje tuk-tuk chauffeurs gegaan en gevraagd naar Ajarn Pun Bai van Wat Po. En meteen wisten ze wie we bedoelden. Dus wij op weg. Komen we aan echt helemaal in the middle of nowhere, bij een klein huisje. De tuk tuk chauffeur had ons zijn kaartje gegeven zodat we hem konden bellen als we terug wilden. Komt er een vrouwtje op ons af: "You Sak-Yant?" "Maybe". "You go up". Dus wij naar boven, waar nog drie Thai zaten die pas een tekening gekregen hadden en die nu nog ingezegend moest worden. Heftig wel. Opeens kwam de Ajarn binnen, man, wat een charisma en uitstraling. Je mag niet met je voeten naar hem toe zitten, je moet op je knieën naar hem toe kruipen en lager bijven dan hem. Op de één of andere manier dwingt hij gewoon gezag af... Heel boeiend allemaal.
Er lagen twee boeken met alle mogelijke Sak-Yants, maar wat mij vooral interesseerde en wat ik wilde weten, waren de regels die je moet volgen en hoe de tattoo gezet wordt. Op beide vragen hebben we nu een antwoord gekregen en nu is het aan ons om te beslissen wat we ermee gaan doen. Vooral het zetten van de tekening zorgt toch nog wel voor wat bedenkingen. Hij gebruikt telkens dezelfde holle naald voor iedereen, die hij daarna in een potje alcohol weekt en alles wordt gedaan uit één en dezelfde pot inkt. Tja, dillemma dillemma… We moeten sowieso toch nog terug naar Ayutthaya, dus kunnen we nog even nadenken.
Siriwan. Nadat we terug buiten waren, heeft het vrouwtje dat ons naar boven leidde opnieuw de tuk-tuk gebeld. Tijdens het lange wachten, ontstond er al gauw een heel spontaan gesprek, deels Thai, deels Engels, deels gebaren. Het vrouwtje, Siriwan, was de zus van de Ajarn en was 60 jaar. Zo zag ze er helemaal niet uit, ze zag er veel jonger uit. Ze had drie “baby’s” zei ze: een zoon van 36, en twee kleinere kinderen. Ze liet ons zien tot waar het water had gestaan bij de overstromingen van twee jaar geleden. Heel haar huisje had onder gestaan, alles was weg. Ze had geen geld zei ze, “very poor”. Ze vroeg wat het kostte om van België naar Thailand te komen en bedacht toen met een droevige blik dat zij nooit “holiday” kon hebben… Slik. En zo zaten we naast mekaar op een trapje in de ondergaande zon, stilzwijgend en beiden in gedachten verzonken. Twee vrouwen, die moeder en dochter hadden kunnen zijn. Opeens zei ze, zomaar, totaal onverwacht: “me not happy, me everyday cry”. “Husband always drink beer” en toen gebaarde ze dat hij haar sloeg. “me everyday think: Siriwan dead” en ze maakte een zelfmoordgebaar. Slik slik. Toen ik vroeg of ze dan niet weg kon zei ze: “He not give money to me, I can no go”. My baby also no money, we always very poor”. Op dat moment kreeg ze tranen in haar ogen en heb ik haar geknuffeld alsof het mijn eigen mama was. Ze pakte me stevig vast, keek me aan en zei “thank you so much, thank you, thank you, thank you”… En dat was het verhaal van Siriwan. Ik zal haar niet vergeten, net zomin als haar verhaal…